Więcej
Coraz więcej żywych

Z każdym krokiem w siwych
Obłokach oddechu

Mniej żywych już przeszłych jak obłok
Wiatrem smagany

Na smyczy oddechu
Rwie się wstecz posiwiała
Jakby uciec stąd chciała

Jakby dość już miała
Siebie samej

Duszyczka
W igielnym uścisku jak zbawienie
Bramy
Świętej Honoraty

W szczelnie obutym
Okutanym ścisku

Łokieć przy łokciu
Bezdusznie wełnianym

Prawą stroną
W głąb
Gdzie szare szeregi

Obmyte z tłuszczu wosku
Zeszłorocznych śniegów

Liści rdzy pamięci
Złocone kruchym odblaskiem

Bezimienne profile twarzy bez rysów
Z malowaną źrenicą w pustym oczodole
Z karminem żwiru w miejscu ust –

W głąb ścieżką wybieloną
Sztuczną bielą
Wieńców

W głąb za ichneumonem
Na oślep jak kret

Krok w głąb
Coraz więcej

Zakrzepłego
Światła

Więcej pod nogami
Zakrzepłej czerwieni.

More
Always more of the living

With each step inside the gray
Cloudbanks of breath

They become less lively, start to pass away
A cloud flapping on the wind

Of the leash of human breath
But then the leash breaks
And a little gray soul

Starts to run off
As if it has had enough

Of being tangled with itself
Of salvation
Threaded through the eye
Of the Gate of Ste. Honoree

The sensibly shod
And muffled throng

Elbow wrapped around elbow
Wrapped in lifeless wool

Keeping to the right
Downward and downward
Into the ranks of gray repeating stone

Scrubbed clean of the grease of candlewax
Of the snows of previous years

Of leaves and rust and memory
Faint gleam from the gilt

Of anonymous faces the features smeared away
Just a painted dot in the middle of the eye
A carmine pebble for the mouth

Downward and downward this path
white with the fake white
Of funeral wreaths

Downward and downward like the mongoose
Blindly as a mole

One more step
And always more and more

Of the thickening light around us
More and more

Beneath our feet
The coalescing redness.