Küskün / Moody
Aldım denize bıraktım yüzünü
Suda dalgın bir mitos bir balığın ağzından
Kentleri anlayınca gördüm mahcup serçeleri
Saçaklar küskün ahşabın dilinden
Gürültüsünü duyamaz olmuş toprak
Bir ağaç gölgesine uzanıvermiş bir ev
Günler de ölüp gidiyor
Giderek eskiyor akşamın sesi
Ve sen alacakaranlıkta belli belirsiz anımsanan
Uzunca bir yolu gider gelirdi gözlerin
Beni öpersen dağılır zaman
Avlun olurum arsız otun
I took your face, set it in sea
A pensive myth in water, in the mouth of a fish
I saw delicate sparrows when I knew cities
Eaves from the moody language of wood
Earth no longer hears its noise
A house reclining in the shade of a tree
Days are dying too
Night’s voice grows steadily older
And you, faintly remembered in the twilight
Your eyes moved off down the long road, and returned
If you kissed me time would dissolve
I become your court, your encroaching grass
Printed from Cerise Press: http://www.cerisepress.com
Permalink URL: https://www.cerisepress.com/02/05/moody