Rzucona na stół połać domu,
trzaśnięcie drzwiami, by żaluzje
skurczyły w sobie jasność okien
i kurz błądzący po kryjomu.

Nikt tu nikomu nie był królem,
nie bycie katem nie jest lepsze –
stopić się w deszczu, spłonąć śniegiem,
ta czerwień twarzy, czerwień głodu.

Bo głodna byłaś Bereniko,
siedząc przy stole jak my pustym,
kurcząca w sobie to, co ważne
i ciemna, że aż oko wykol.

Nikt tam nikomu nie był katem,
nie bycie królem nie jest lepsze –
wiesz, chmurna byłaś, hebanowa;
jutro też będziesz – wciąż i znowu.

Płonie ci w śniegu czerwień twarzy,
której się wstydzisz, kryjesz w sobie,
a dom się w kurzu rozpromienia
i w parku widzą – jasność okien – – –

Vast track of a house thrown onto a table,
door slamming, blinds
shrinking the brightness of windows
and dust wandering around in secret

Nobody was a king to no one here,
not being a headsman was not any better –
to melt in the rain, burn in the snow,
the redness of a face, the redness of hunger.

For you were hungry, Bernice,
sitting at a table as empty as we are,
shrinking what’s important within you
and dark as dark can be.

Nobody was a headsman to no one here,
not being a king was not any better –
you were black, you know, like ebony;
and same you’ll be tomorrow – again and forever

The redness of your face,
that you’re ashamed of and hiding, is burning in the snow,
and the house is brightening up in the dust
and from the park – the lightness of the windows can be seen – – –