Nuk është nevoja të mbushësh ndonjë formular
e të japësh me bezdi gjurmët e gishtave.

Asnjë i huaj nuk ka ç’të dhunojë
atje ku gjithçka është e ndërtuar me frymë;
dhe gurët për tempujt janë sjellë nga larg, me kilometra ndoshta
për të shijuar gjeometrinë e hijeve.

Nuk ka vrima çelësash, ç’farë mund të vjedhësh
atje, në qytet-shtetin e poetëve të vdekur?
Si leukoplaste mbi vetulla pas zënkave djaloshare
hiqen veç të lagura, kutitë e postës..

Qytete pa reklama. Pa gra të bukura me buzëqeshje
anti-karie. Por, rrugë, rrugë që synojnë drejt periferisë,
kufinjve të njohjes- diktaturën e një fije bari.

Ngjatjetoj. Nuk më kthehet.
Çfarë kuptimi ka t’i urosh mbarësi
atij që lind dhe vdes brenda një dite, a ndoshta brenda një ore ?

Ja, ku janë, të gjithë, mbi tavolinën time të punës,
në kopertinat e prapme, fotografitë e tyre të bëra posaçërisht,
kopështi i Edenit në sfond,
ngjitur si faturat pas rrobave të varura në pastrimin kimik.

Dhe në fund, çuditërisht nuk di të tregoj emrin e atij vendi
siç nuk ka emër një komb pa martirë.
Dezertorë po, të damkosur, si dezertorët spartanë
me gjysmën e rruar të fytyrës,
paqe me dritën dhe errësirën, njëherazi

No need to fill in a form
or to tap your fingertips with annoyance.

No need to do anything
in a place run by ghosts —
the temple stones lugged from afar, perhaps as far as a kilometer —
to taste the geometry of shadows.

The doors are open because there’s nothing to steal
from the city-state of diseased poets.
Like bandages on scuffed eyebrows
the postboxes open only when wet.

A town without advertisements, without pretty women
selling cavity-free smiles, without streets pointing to the suburbs,
the limits of cognition — the dictatorship of a blade of grass.

I greet my neighbors, but they don’t return the favor.
What’s the point of wishing one good luck
when one is born and dies in a single day, perhaps within an hour?

Here they all are! On my worktable,
on the backs of books, little photos,
with the garden of Eden gleaming in the background,
stuck like receipts to the neatly hung clothes at the drycleaner’s.

And finally, astonishingly, I don’t know how to name this place.
A nation without martyrs doesn’t have a name.
Deserters, yes, are branded, as Spartan deserters once were,
with half-shaved faces —
light and darkness come together.