(Ne kujtim te H.Kupit)

Tani,
pas shumë e shumë vjetësh
mbase mund të pyes veten
se ç`më lidhte me atë burrë shtatëdhjetëvjeçar,
me atë trung të vjetër qershie.

Ndanim shumë kohë bashkë …
Tregonte ëndrrat e një nate më parë
me lëvizje të shkathëta të duarve
si lopatat që pastrojnë rrugën nga dëbora.
Lexonte fletët e reja e ditarit
të shkruara gjatë vapës,
duke i paraprirë me gishtin tregues, çdo presjeje,
çdo fjale, çdo pauze …
si fati nganjëherë i paraprin kohës.

Flitnim anglisht
një anglishte arkaike, të mësuar në burgje:
si i thone “ajrit”, “familjes”, “urës”
“orës” si i thonë,
me një “o“ të dëshpëruar, që mezi kapej,
si një fije e thinjur floku në krëhër.

Prej tij mësova te pyes “Si je?”
duke e shikuar tjetrin drejt e në sy.

Mbi oxhak,
fotografite e grave te familjes
të gjalla e të vdekura, njëlloj të përkulura në skaje,
me duar të kryqëzuara në bark
si shtëpi të gozhduara nga epidemitë.

E njëjta gjë, çdo ditë,
për orë e orë me radhë
deri kur unë shfaqja shenja padurimi
apo qumështi i deles derdhej mbi zjarr.

Kohë më vonë, kur ditaret do të zhdukeshin,
kur qershia do te pritej, oxhaku do te shembej
e fotografitë do të çgozhdoheshin nga heshtja e tyre,
do të ndjeja therëse në hundë aromën e qumështit të djegur
-afati i leximit kishte skaduar!

Nuk isha më fëmijë
qe t’më besohej testamenti i leximit.

… se ti flasësh një fëmije
është njëlloj si të shkelësh mbi gjethe të njoma
pa pritur kurrë të të pyesin “pse” dhe “si”.

(In memory of H. Kupi)

Now
after many, many years
I can probably ask myself
how I was related to that old
cherry tree trunk of a man.

We shared plenty of time together…
When he would recount his dreams of the previous night
he moved his hands,
shovels clearing streets of snow.
He would read pages of his diary
written during the heat of the day
anticipating every comma, every word, every pause
with his forefinger,
the finger of fate, getting ahead of itself.

We would speak in English
an archaic dialect learned in prisons.
He would search out the translation
for Albanian words
trying to pronounce them with
desperate, faintly audible sounds,
grey hair stuck in a comb.

He taught me to ask “how are you”
while looking directly into the other’s eyes.

On the mantelpiece
the photos of women in the family
alive or dead, all bent at the edges.
Their bellies, crossed by their hands
were houses nailed shut during epidemics.

It was the same every day.
Hours followed hours
until I grew impatient
or the sheep milk would overflow into the fire.

Only later, when there were no longer diaries
when the cherry tree was gone, when the chimney crumbled
when the photographs faded into silence
could I smell the piercing odor of burning milk
and know that these days were coming to an end.

I was no longer a child
a child with whom the testament of reading could be trusted

…speaking to a child
is like trampling on fallen leaves
never waiting to be asked, “why” or “how.”