Ajo gabon si femijë, ajo fle bukur
Ajo, merr fryme lehte, sikur një hardhucë mbi tjegullat e vakura nga dielli
sikur nje fije bari,
sikur nje kopsë e zbërthyer këmishe.

Unë e di se çfarë vjen pas kësaj; ajo as përpiqet.
e lëshuar e gjitha, në gjumë të thellë,
në pafuqinë e vet- një zog dimëror
që tretet në erë pa kthyer kokën pas,
si mbetje e karbonizuar fishekzjarresh.

Është e fundit herë që mund ta prek këtë kokë,
e fundit herë që mund të rrëmoj
ne fillesën e ngrohtë të gjërave. Ajo flen.
Shoh supet, kurrizin që ulet e ngrihet, e nga pagjumësia,
pamja vjen e copëtuar,
si një afresk i dëmtuar i periudhës së Rilindjes.

Kur të zgjohet,
ajo do të ketë vijat gjatësore të pantallonave të mi në fytyrë,
diku midis zgavrave misterioze të syrit dhe tejpertej ballit
E një fytyrë prej violine do të më pyes:” A fjeta ca? Si fle unë?“
S`e di, kur ti flije, nje djalosh vodhi nje kuletë
unë e pashë dhe heshta,
sepse adhurova aromën e athët që ai la pas.

She errs like a child, sleeping beautifully,
breathing ever so lightly
like a lizard on sun-warmed tiles
like a blade of grass
like a button on an open shirt.

I know what comes next; she doesn’t even need to try.
She has surrendered completely to sleep
like birds in winter carried off by the wind
like ashes floating downward after fireworks.

It’s the last time I’ll touch her head
the last time I’ll search out the roots, the genesis, of her hair.
I see her shoulders, her back that rises and falls….
The image comes at me fragmented by red veins
cracked like a damaged Renaissance painting.

When she awakens, long lines
(impressions of my trousers)
like the strings of a violin
remain on her cheeks and forehead.
And she will ask me: “Have I slept?”
And I will reply: “I’m sorry.
I don’t know. I was so sober
that I just couldn’t look at you.”